Gisteren was zo'n dag dat ik, als in 'Avontuur in Amsterdam' van Belcampo, gesplitst in meerdere Sylvia's op verschillende plaatsen tegelijk had willen zijn.

De Haarlemse Dichtlijn was een feest op zes verschillende locaties, tegelijkertijd. Ik kan niet anders zeggen dan dat de binnenstad zinderde van de poëzie. Ik mocht zelf door de stad banjeren met een groep van acht dichters die elk een gedicht voorlazen op een plek die paste bij hun - Haarlemse - gedicht. Veel Spaarne natuurlijk, en Bavo, Grote Markt en Haarlemmer Olie. Ook De Waag, thuisbasis van Woorden in de Waag, kwam aan bod. Het Johannes Enschedé Hof bleek een plezierige pleisterplaats voor poëzie. Met dank aan de bewoners, die op zon- en feestdagen eigenlijk hun publieksvrije dag hebben.

Zelf heb ik aan deze Dichtlijn niet de meest poëtische bijdrage geleverd - of je moet 'Potje potje potje potje vè-hè-hèt' al op de tafel gezet' al pure lyriek vinden - maar het Haarlems Dagblad heeft de boodschap wel opgepakt, 'lees maar, er staat niet wat er staat' (kijk maar, je hoort niet wat je ziet). Een iets poëtischer zaag is hier te beluisteren.

Filmpje van Het Haarlems Kwartier over de Dichtlijn 2011.

De huiscolumnist heeft gisteren een log aan de Dichtlijn gewijd.

En zie ook de laatste, allerlaatste Intussen in Haarlem van André Rooijmans, ideeënman achter de Haarlemse Dichtlijn.