Pleidooi voor het voortzetten van het stadsdichtersambt

(ingesproken op 1 maart bij de gemeenteraadscommissie, n.a.v. de voorgenomen bezuiniging van 100 % op de vergoeding voor de stadsdichter vanaf 2013)

Het is nog maar betrekkelijk kort geleden dat ik werd gekozen en geïnstalleerd als stadsdichter van Haarlem. Twee jaar geleden overhandigde wethouder van Velzen mij dit koffertje als symbool van mijn ambt. De inhoud blijft geheim, maar wel kan ik verklappen dat hij het had gevuld met attributen die mij van pas zouden komen bij de vervulling van mijn taak.



Voor de overdracht en het tekenen van mijn contract had hij ook mijn voorganger Zingende Zaag-voorman George Moorman op zijn kamer in het stadhuis uitgenodigd. Het was een feestelijke en tegelijk plechtige bijeenkomst, die mij sterkte in het idee dat de stad mij en mijn functie serieus nam.

De afgelopen periode heb ik mij naar eer en geweten van mijn opdracht gekweten, in de veronderstelling dat ik na vier jaar het koffertje, gevuld met mijn gedichten, door zou geven aan een opvolger, die op zijn beurt ook weer een opvolger zou krijgen, enzovoort, enzovoort.

Ik ging ervan uit dat ik deel uit zou maken van een traditie: van een lange reeks stadsdichters, die allen de hoogte- en dieptepunten in de geschiedenis van de stad op hun eigen manier vastlegden. Ik kon me zelfs voorstellen dat het nageslacht ons er dankbaar voor zou zijn.

Zo niet als de huidige voorstellen doorgaan. In de krant las ik dat het stadsdichterschap na mij zou worden wegbezuinigd. De redenen heb ik tot op heden niet vernomen, maar hoe dan ook: het valt mij rauw op mijn dak. Ik heb er een gedicht over geschreven.

DE DICHTER EN DE STAD


Dichter was ik en tot
stadsdichter heb ik het gebracht

ik mag rijmen, lieren, lallen
onvolprezen waarheden brallen
laatdunkend wezensvreemd waarachtige
waanzin op de muren knallen
op pleinen en in de grachten
lelijke en liefdevolle woorden laten vallen

en daarvoor mag men mij
- met een gevoeld waarderen -
giraal een beetje compenseren

als men dat zou willen
komt er na mij nog een dichter
en na die dichter weer een dichter

met gekrulde stilte
om de lippen
wilde inkten
en een Haarlems hart