Sinds 1987 schrijf ik in kleine notitieboekjes op waar en wanneer ik in het openbaar iets met gedichten heb gedaan. Ik heb vanaf nr. 1 alle optredens genummerd, waardoor ik vandaag toe was aan mijn 666ste optreden in het openbaar. En alhoewel ik geen hexakosioihexekontahexafobie heb, is die cijfercombinatie voor een bijgelovig mens toch geen pretje.

Gelukkig vond mijn 666ste optreden plaats op een gezegende plek, de Doopsgezinde Kerk van Haarlem. En ook nog eens op 24 juni, de geboortedag van Johannes de Doper. Met de opdracht: schrijf in samenwerking met het publiek een gedicht over de vrede. Kan het allemaal vromer - elk ingebeeld gevaar was bij voorbaat afgewend.

En er was zowaar inspiratie. Tijdens een gesprek tussen Friedhelm Janzen en Laurens van Es, lid van de Christian Peacemakers en zojuist teruggekeerd uit Hebron, vlogen de briefjes met poëtische vondsten me om de oren. Wat een luxe, zelf niks verzinnen, alles aangewaaid krijgen! Ik had 50 minuten om uit de aangewaaide regels een gedicht te knutselen en bij het voorlezen gisteren klonk het inderdaad als een gedicht.


IN GESPREK

Oorlog is verwoestende vrede.
Vrede is delen, een fles water - bijna
een fles.

Hoe halen wij de oorlog uit de mens
hoe krijgen wij de vrede in zijn pens.

Klein zijn? Groot durven.
Vroom, vrolijk, vrijend, verheffend
vergevend - vér...

Jongeren hongeren
zijn eerlijk, zo
heerlijk.

Vrede in jezelf
(wees een vent).

Er is een incident:
een voordeur, een muur, een mens.
Geweld is bang dat de waarheid
wordt gezegd.

Kus van een kind op de hand
regen en boog in de lucht.

Zonder geweld
een weldadig
en vredig
verzet